Dag 7 van Nest accountants academie stond in thema van ‘Leiderschapsuitdagingen’. Met een training voor een groep accountants had ik daar hele andere verwachtingen bij. Uitgedaagd worden door voormalig actieve commando’s is wel weer even wat anders dan een door een raad van bestuur of audit comité. Ik neem jullie graag mee met deze ervaring!
Het begon allemaal al bij de voorbereidingsmail van dag 7. Deze keer niet met een leuke vriendelijke mail van Wendy over wat we gaan doen, maar met een heus waarschuwingsbevel. Aangevuld met een aanzienlijke paklijst en een vragenlijst. Heeft u hoogtevrees, of andere angsten? Vervolgens kregen we een filmpje te zien van Frans Erkelens over zijn ervaringen in Srebrenica. Deze voormalig actieve commando was één van de trainers van dag 7. Mogelijk heb ik te veel ‘Special Forces Vips’ op tv gekeken, maar ik begon alvast met het schrijven van mijn afscheidsbrief aan mijn familie.
De dag zelf startte om 08:55 bij het sportcomplex de Hoornse Vaart in Alkmaar. Voor het eerst in mijn leven was ik bijna drie kwartier te vroeg voor een training. Dat had twee redenen. Ik wilde allereerst niets van deze training missen. Ten tweede wilde ik niet de dag starten met 250 push-ups voor te laat komen. Dit bleek overigens achteraf een verzinsel van Wendy Groot te zijn. Waarschijnlijk dacht ze: Hmm, had ik dit ook maar bedacht toen ik zijn praktijkbegeleidster was voor de praktijkopleiding, maar helaas Wendy. De training begon met een introductie van de trainers. Frans Erkelens, Wouter S. en professioneel duiker / brandweerman Carl. De spanning is direct voelbaar. Wat gaan we allemaal doen vandaag? Je zelf tegenkomen, een spiegel voorhouden, maar hoe dan? Daar kwamen we al gauw achter.
Snel een overall aan en in het gelid staan. Twee rijen achterelkaar en gaan. Rennen maar. Beginnend met een ‘warming up’ en door naar de eerste opdracht. Die was op papier simpel: Een pion op de heuvel, iedereen moet hem met zijn hand aanraken en weer terugrennen, binnen de tijd. Welke tijd? Dat vroegen ze aan ons. Gedreven en optimistisch als we waren dachten we dat we het wel in drie minuten konden doen. Kansloos natuurlijk. Iets met accountants en realistisch plannen. Terug in het gelid en reflecteren. Waar ging het fout? Hoezo hielpen we elkaar niet genoeg? Ieders hartslag lag door de spanning ook een stuk hoger, wat niet hielp. Tip, Box breathing: 4 sec inademen, 4 sec aanhouden, 4 sec uitademen, 4 sec aanhouden. Hup, nog een keer. Weer niet gehaald binnen de tijd, daarnaast ook twee personen die de pion met hun voet i.p.v. arm raakten, voor straf twee zware banden mee en nog een keer. Uiteindelijk hadden we het gehaald, of ze kregen medelijden, maar we mochten in ieder geval stoppen. Een aantal van ons hadden de denkbeeldige spiegel al even vast mogen houden. Dit was dus de ‘simpele’ opdracht. Doet je nadenken over wat nog komt…
Terug in het gelid en door na de volgende opdracht in het zwembad. Zwem twee keer heen en weer, maar ga niet uit je denkbeeldige baan, was de mededeling. We waren al wat vermoeider en telkens was daar de gedachte: hoelang moeten we verder nog in het water? De volgende opdracht liet niet lang op zich wachten: Terug de kleedkamer in, maak tweetallen bestaande uit een goede en minder goede zwemmer. In tweetallen werden we uit de kleedkamer gehaald, één voor één. Voor de achterblijvers in de kleedkamer was het gissen. Wat doen ze daar? Nadat de helft van ons vertrokken was uit de kleedkamer) kregen we pas een eerste update. Eén iemand wordt geblinddoekt en vastgebonden in het water gegooid, de ander moet hem/haar redden. Dat zijn nog eens opbeurende updates.. Na ongeveer een uur zweten in de kleedkamer waren Anouar Said RA en ik het laatste duo dat in actie moest komen. Ik moest hem gaan redden. Anouar werd ‘klaargemaakt’ terwijl ik in de douches moest wachten en Frans Erkelens moest vertellen hoe ik me voelde en waar ik bang voor was. Ik voelde me prima, wel angst om te falen. Toen ik naar het zwembad mocht komen zag ik alle mede-Nesters kijken. Naïef als ik was ging ik eerst nog even zwaaien en dacht ik nog een soort briefing te krijgen. Tot ik ineens Anouar hoorde spartelen. Geblinddoekt, handen en benen aan elkaar vastgebonden met gewicht om zijn middel in het zwembad. Succes!
Eindstand: Anouar leeft gelukkig nog. Oke met super duikheld Carl erbij was er nooit echt een gevaar, maar zo voelde het op dat moment niet. De les: Ook tijdens hectische situaties is communicatie cruciaal. Kom in contact en bovenal luister naar elkaar. Je leert in zo’n situatie ook jezelf beter kennen. Wat is je eerste reflex? Dit was één van mijn meest intense ervaringen ooit, en tegelijkertijd ook erg gaaf. We maken allen fouten. Dat is niet erg, daar kunnen we van leren, mits we daar niet voor wegduiken. Veerkracht is weer terugkomen naar tegenslag. Toewijding versterkt je veerkracht.
Na de middagpauze met waardevolle lessen werden we opgedeeld in twee groepen om vlotten te bouwen. Ook nu weer haalden we dit niet binnen de tijd. Complexe organisatorische structuren van organisaties doorgronden, laat dat aan ons over. Maar een drijvend geheel creëren van wat balken en tonnen in een korte tijd, ehmm… Les: De leider weet niet alles, maar met goed gebruik van zijn/haar team kan heel veel. Klinkt logisch en simpel, maar hoe dan? Niemand had ooit een vlot gebouwd. Frans deed het even voor. Wat moet er gebeuren? Jij een goed idee? Oke, wat heb je nodig? Jij pakt dat. Jij haalt dit. In een korte tijd was ons hoopje bouwmaterialen dat wij een vlot noemde, omgebouwd tot iets waar zes personen mee het water op konden. Dit geeft toch te denken: Hoeveel tijd we allemaal wel niet kunnen besparen bij vergaderingen, als we iets meer op deze wijze werken?
Na het bouwen van het vlot moest ik helaas gaan naar mijn afscheidsborrel van de Belastingdienst. Gesloopt, maar ik had wel een goed verhaal voor bij de borrel. De rest van de nest’ers waren verre van klaar. Het tweede deel van de dag wordt verslagen door Jelmer Post:
Terwijl Jeffrey bij aan het komen was en proostte op zijn tijd bij de Belastingdienst werd het ons duidelijk dat Jeffrey goed aanvoelde wat er ging gebeuren: een uitdaging waar we zowel mentaal als fysiek uitgedaagd zouden worden.
Na een rondje door het survivalpark (door het water, over een hoog net, evenwichtsbalk) werden twee personen aangewezen als commandant en werd de rest opgesloten in een container. Daar steeg de spanning…
5 brancards, 2 commandanten en een duidelijke opdracht: vanaf nu wordt er niet meer gepraat. Opnieuw een rondje door het survivalpark, maar nu in linie met brancard en patiënt. Het rondje werd een ronde, we gingen het terrein af… en het werd zwaarder en langer. Waar in het begin de lichtste en kleinste op de brancard lag, gingen we doorwisselen. Daar werd het niet lichter van. O ja, en staat de brancard langer dan 5 seconden op de grond bij het wisselen? Dan beginnen we helemaal weer opnieuw.
We sloten af met reflectie. Praat over je grootste angsten. Pak het op en bespreek het. Durf je kwetsbaar op te stellen.
